.svg)
این یک پرسش مهم است که به رفتارهای ناهنجار اجتماعی و فرهنگی می‌پردازد. متأسفانه، پدیدهٔ نوشتن یادگاری بر روی آثار تاریخی، یک معضل جهانی است، اما انگیزه‌ها و ویژگی‌های افرادی که مرتکب آن می‌شوند اغلب مشترک است.
به گزارش پارسینه، به طور کلی، افرادی که روی آثار تاریخی یادگاری می‌نویسند معمولاً در یکی از دسته‌های زیر قرار می‌گیرند:
۱. افراد ناآگاه و بی‌اطلاع
این بزرگ‌ترین گروه هستند. آنها معمولاً:
درک درستی از ارزش تاریخی و فرهنگی اثر ندارند. برای آنها یک بنای چندصدساله فقط یک "دیوار قدیمی" است.
از عواقب کار خود (تخریب غیرقابل‌جبران، هزینه‌های گزاف مرمت) بی‌خبرند.
·فکر می‌کنند این کار یک "شوخی" یا "یادگاری بی‌ضرر" است و نمی‌دانند که این عمل یک تخلف فرهنگی و جرم محسوب می‌شود.
۲. افراد خودنما و طلبۀ شهرت
این گروه انگیزه‌ای قوی برای دیده شدن دارند:
می‌خواهند ثابت کنند "من اینجا بودم" و وجود خود را به نوعی جاودانه کنند.
·با نوشتن نام خود، نام معشوقه یا گروهی که به آن تعلق دارند، به دنبال به جا گذاشتن اثری از هویت خود هستند.
در عصر شبکه‌های اجتماعی، ممکن است این کار را برای جلب توجه و گرفتن لایک انجام دهند (اگرچه معمولاً آن را منتشر نمی‌کنند چون باعث سرزنش می‌شود).
۳. تخریبگران و وندال‌ها (Vandals)
این گروه قصد مستقیم تخریب دارند:
انگیزه‌شان عصبانیت، انتقامجویی یا بیان اعتراض است. ممکن است این تخریب را راهی برای ابراز خشم نسبت به جامعه یا حکومت بدانند.
از نابودی اموال عمومی لذت می‌برند.
این گروه درصد کمتری را تشکیل می‌دهند اما خسارت‌های آنها می‌تواند بسیار شدیدتر باشد.
۴. بازدیدکنندگان هیجان‌طلب و کم‌خرد
این افراد معمولاً در قالب گروه‌های دوستی یا خانوادگی سفر می‌کنند:
تحت تأثیر حال و هوای جمع قرار می‌گیرند و برای شوخی و خنده اقدام به این کار می‌کنند.
هیجان لحظه‌ای و بی‌فکری، عامل اصلی عمل آن‌هاست.
·ممکن است حتی خودشان هم بعداً از کار خود پشیمان شوند.
نکات کلیدی در تحلیل این پدیده:
فقدان آموزش و فرهنگ‌سازی: در بسیاری از موارد، ریشه این مشکل به کمبود آموزش از سنین پایه در مدارس و خانواده دربارهٔ اهمیت میراث فرهنگی برمی‌گردد.
ضعف نظارت و قانون‌گذاری: در بسیاری از محوطه‌های تاریخی، نظارت کافی وجود ندارد و قوانین بازدارنده به درستی اجرا نمی‌شوند.
یک پدیده جهانی: اگرچه این رفتار بسیار ناپسند است، اما مختص یک کشور یا فرهنگ خاص نیست. از اهرام مصر تا دیوار چین و کلیساهای اروپایی، همه با این معضل دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
تفاوت با کتیبه‌های تاریخی: گاهی مردم با کتیبه‌ها و نوشته‌های تاریخی کهن اشتباه گرفته می‌شوند. در گذشته، برخی حاکمان یا بزرگان به صورت قانونی و به عنوان بخشی از تاریخ، اقدام به ثبت یادگاری می‌کردند که امروزه خود به بخشی از هویت اثر تبدیل شده‌اند. اما عمل یک فرد امروزی بر روی یک اثر حفاظت‌شده، کاملاً تخریب محسوب می‌شود.
جمع‌بندی:
افرادی که روی آثار تاریخی یادگاری می‌نویسند، لزوماً افراد شروری نیستند، اما اغلب ناآگاه، بی‌فکر و فاقد حس مسئولیت‌پذیری جمعی هستند. حل این مشکل بیش از آنکه به مجازات متکی باشد، نیازمند فرهنگ‌سازی، آموزش همگانی و ایجاد حس مالکیت و pride (غرور) ملی نسبت به میراث فرهنگی است. هر یک از ما با تذکر محترمانه به دیگران و آموزش به کودکان می‌توانیم در حل این مشکل نقش داشته باشیم.
ارسال نظر